Psie oczekiwania

Czy kiedykolwiek pomyśleliście, że Wasz pies jest idealny? Albo, że to Wy jesteście idealni dla Waszego psa? I jak to jest, że my mamy pewne oczekiwania wobec naszych psów (co jest normalne... prawda?), a nie zastanawiamy się, czy to może działać w drugą stronę?

Wszystkie psy, niezależnie od rasy, miejsca urodzenia, wielkości czy wykonywanych zadań są stworzeniami stadnymi, które - tak samo jak my - odczuwają ból, smutek, radość... Coraz więcej osób interesuje się tym, co czują ich pupile. Starają się zapewnić im jak najlepsze warunki, jakieś fajne zajęcie i wrzucić do miski coś lepszego niż Chappi. My, społeczność psio-blogerowa (i nie tylko), wyjeżdżamy z naszymi psami na wakacje, kupujemy im wypaśne zabawki i obroże, dbamy o ich socjalizację. Chcemy, żeby nasze pieski były szczęśliwe, dlatego poświęcamy im mnóstwo czasu i pieniędzy. Ale czy tylko dlatego? Czy nie zauważyliście może, że teraz panuje na to... moda? Że w tym dzikim pędzie, zamiast zaspokajać potrzeby naszych psów, zaspokajamy własne? Kupując (lub dając mu dom w jakikolwiek inny sposób) psa staramy się robić to z głową, odpowiedzialnie. Wypisujemy nasze oczekiwania wobec psa, szukamy: grupy, rasy, a potem hodowli i rodziców. Ci bardziej uświadomieni, zazwyczaj sportowcy, dokładnie badają też linie, z jakich ma pochodzić ich pies. Robimy wszystko, żeby pies jak najlepiej wpasował się do naszego trybu życia. Chcemy być z nim szczęśliwi. No i chcemy, żeby on był szczęśliwy z nami, więc wybieramy psa, któremu jesteśmy w stanie podołać. No i mamy już tego swojego bordera z najlepszych światowych linii, którego życiowym przeznaczeniem jest łapać dekielki, albo burka crossa, którego wyciągnęliśmy z jakiejś umieralni. Po przegłosowaniu wszystkich za i  przeciw. Mamy w końcu psa, który ma jak najlepiej odpowiadać naszym oczekiwaniom. Bardzo często tak właśnie jest, a my - szczęśliwi - dalej pląsamy po tęczy, ciesząc się, że nasz piesek jest szczęśliwy. Ale czy na pewno? 

A czy ktoś z Was, moi drodzy czytelnicy, pomyślał, że nasz pies też może mieć jakieś oczekiwania? 

Oczywiście śmiesznym byłoby stwierdzić, że to psy powinny wybierać sobie opiekunów. Psy nie odbierają świata w ten sposób, nie myślą przyszłościowo. Ale pozwólcie, że opowiem Was pewną historyjkę:

Była sobie raz pewna, dajmy na to, Frania. I ta nasza Frania od pewnego czasu ma... mopsa, z którym chce wygrywać wszystkie wystawy. Fruzia (bo takie imię nadałam mopsiczce, a co!) jest śliczna, słodka i chrapie. Jej pani dzień w dzień ćwiczy z nią ładną postawę, ruch, chodzenie na ringówce, socjalizuje ją z całym światem, żeby tylko psinka dobrze czuła się na wystawach. Frania ma pewne aspiracje związane ze swoją Fruzią, więc i pewne oczekiwania. No i dopóty, dopóki Fruzia wszystko robi pięknie, to wszyscy są szczęśliwi. Ale co, jeśli pewnego dnia mopsiczka zacznie zapierać się na ringówce? Tyle treningów, wszystko było cacy, a teraz pies się buntuje. Frania zawiedziona,  bo jak z takim psem do ludzi, na konkurs psiej próżności. No nie da się,  no!

A teraz przyjrzyjmy się całej sytuacji z psiej perspektywy. Potem przejdziemy do wniosków ;)

Żeby ładnie zacząć, analogicznie do historii wyżej: 

Była sobie raz Fruzia. Mopsiczka ze świetnej hodowli, jej rodzice zdobywali na wystawach same BOBY, BISY i co tam jeszcze. Ona sama na razie zbierała same ochy i achy od wszystkich, którzy ją widzieli i nawet ją to cieszyło. Miała swoją ukochaną panią, Franię, z którą sobie miło żyła. Frania uczyła Fruzię różnych fajnych rzeczy, w nagrodę było jedzonko, więc mopsiczka w siódmym niebie. Fajnie było, ale czasami nie miała ochoty na trening. Nawet na jedzenie nie za bardzo. Wolała iść do parku, spotkać się z kilkoma psami, z którymi wcześniej jej pani ją zapoznała. O, zapoznawanie z różnymi psami, ludźmi i rzeczami też było fajne. Tylko trochę było tego dużo. Ogólnie, było fajnie, ale zbyt intensywnie. Fruzia, oprócz częstszych spacerków chciała też trochę inaczej się z Franią pobawić. Albo pospać troszkę więcej. Albo może poleżeć, żeby tak pani ją więcej pomiziała? Fruzia chciała, czyli też miała jakieś oczekiwania.

WNIOSKI
Każdy z nas ma wobec swojego psa pewne oczekiwania. To jasne jak słońce, logiczne i naturalne. Każdy trochę inne, bo każdy z nas robi z psami trochę inne rzeczy. I myślimy, że jest idealnie, bo nasz pies te oczekiwania spełnia. A jak nie, to jego wina, bo my wybraliśmy dobrze. A nawet jeśli nie obwiniamy psa za niepowodzenia, to staramy się to naprawić, nie do końca rozumiejąc porażkę. Patrzymy na mniejszą ilość złapanych dysków, a nie na mniejszą ilość relaksujących spacerów. Nie wsłuchujemy się w nasze psy, chociaż bardzo byśmy chcieli. Często patrzymy na sytuację za bardzo ze swojej perspektywy, zapominając, że team to więcej niż jeden.
Nie twierdzę, że wiedząc, że nasz pies oczekuje od nas pozwolenia na robienie zadymy wśród innych psów mu na to pozwolimy. Nie uważam też, że dobrze byłoby spełniać wszystkie psie zachciejki, bo to mogłoby być nie tylko niewygodne, ale też niebezpieczne. Ale, kochani, postarajmy się zwracać uwagę na takie rzeczy. Otwórzmy oczy. I pamiętając o swoich oczekiwaniach, zwróćcie też uwagę na te psie. Mają one inną formę, bo psy nie działają jak my. Ale wiedząc to i zdając sobie sprawę z tego, co nasz pies lubi (czyli też pewnie oczekuje, że mu na to pozwolimy) odpuśćmy czasem i zróbmy coś dla Niego albo Niej. Zapomnijmy na chwilę o swoich oczekiwaniach i wsłuchajmy się w swoje psy.

A Wy pamiętacie o potrzebach swojego psa? :) Myślicie o zaspokajaniu jego potrzeb jako Fruzi, a nie tylko canic lupus familiaris? :) Podzielcie się opinią!